Deze legislatuur zijn we gestart met een voorzichtige onthouding op het bestuursakkoord van de Antwerpse coalitie. Want in het bestuursakkoord stonden aardig wat die ook in ons cd&v-verkiezingsprogramma stonden. Maar het perspectief voor een groenere, mobielere, verkeersveiligere, properdere stad dat werd geschetst aan het begin van de legislatuur, zien we niet.
Het mag gezegd worden, een paar keer vonden we dit bestuur als partner om een aantal van onze voorstellen te realiseren. Een daklozentelling, het investeren in onze nightlifescene, een begin van rolstoeldeelfietsen, het bannen van gokkantoren in de nabijheid van scholen en de uitrol van de EDC-kaart. Maar we hadden graag gezien dat er méér werd geluisterd naar onze voorstellen. Want de uitdagingen waar we als stad voor staan, blijven ook na al de crisissen die we doormaakten, niet min. En het is pas in tijden van crisis dat een bestuur wordt uitgedaagd om keuzes te maken. Het werd langzaam duidelijk dat dit niet altijd keuzes waren die wij zouden maken.
Veel groener, verkeersveiliger, properder, betaalbaarder, hechter, is onze stad niet geworden. Na zes jaar bestuur kan een jong gezin niet zeggen dat ze gemakkelijker een betaalbare woning vinden. Na zes jaar bestuur kan een fietsmama bezwaarlijk zeggen dat ze haar kind veiliger naar school kan brengen. Na zes jaar bestuur laveren senioren nog steeds door opengebroken straten of straten die er vaak vuil bij liggen.
Maar, de investeringsagenda, die moest en zou uitgevoerd worden. En dat voelt toch wat wrang met de discussies van vorig jaar in het achterhoofd. Moest er vorig jaar niet fors bespaard en gesnoeid worden? Bij cultuur, bij jeugd, … Waarom steek je dan nu geen tandje bij in al die beleidsdomeinen die al zo lang in moeilijk vaarwater zitten? Waarom ook niet extra investeren in een meer en nabije dienstverlening?
Kortom, dit bestuur investeert dus wel, maar verbindt niet. Er is cement tussen de stenen gestoken, maar niet tussen de mensen… .
Lees meer op HLN
Lees meer op cd&v Antwerpen
Met mijn resolutie hervormen we het sociaal energietarief zodat iedereen die het nodig heeft, er ook recht op heeft. Ik riep de minister van Energie dan ook op om vaart te maken met de uitvoering ervan, want we hebben geen tijd te verliezen.
Hiep, hiep, hoera! Exact 8 jaar geleden werd de EDC-kaart gelanceerd in ons land.
De afstand tot werk is vaak zo groot bij langdurig zieken dat hen op een succesvolle manier terug aan het werk krijgen, vaak erg moeilijk is. Ik vraag daarom ook de invoering van een toeslag voor wie bij ziekte aan het werk wilt blijven op zijn eigen ritme en volgens zijn eigen mogelijkheden. Op die manier kunnen we vermijden dat mensen helemaal uitvallen en dan de lange weg naar voltijds werk moeten volgen.