21-01-2016
De terugkeer van uitgeprocedeerde asielzoekers blijft het sluitstuk van een correct asielbeleid. Mensen die niet in aanmerking komen voor bescherming moeten opnieuw ons land verlaten. Het aantal terugkeerders – vrijwillig en gedwongen – ligt voor 2015 in de lijn met de cijfers die we in 2014 konden optekenen. Nochtans werden we in 2015 geconfronteerd met een verdubbeling van het aantal asielaanvragen. Belangrijke nuance: heel wat beslissingen over erkenningsverzoeken die dateren van de tweede helft van 2015, werden nog niet genomen en zien we bijgevolg niet terug in de terugkeercijfers.
Ongeveer 40 % van alle aanvragen wordt negatief beoordeeld. Van de 35.476 aanvragen die in 2015 werden ingediend zullen uiteindelijk dus ook zo’n 14.190 aanvragen een negatieve beslissing krijgen en moeten het land verlaten. Vorig jaar (jan – nov) keerden 8.603 mensen terug naar hun herkomstland. Het aantal aanvragen stijgt en daarmee ook het aantal weigeringen. We moeten nog sterker inzetten op de terugkeer van afgewezen asielzoekers. Vrijwillig als het kan, gedwongen als het moet. De correcte uitvoering van de beslissing die genomen wordt ten aanzien van elke asielprocedure, is de enige manier om een draagvlak voor het asielbeleid te behouden.
Men moet synergiën met ontwikkelingssamenwerking zoeken om het terugkeerbeleid van afgewezen asielzoekers positief in te vullen. Ik pleit daarom voor:
• Terugkeercoaches, die de asielzoekers van bij de aanvang begeleiden, zoals in het regeerakkoord werd afgesproken.
• Het opzetten van een proefproject, waarbij de terugkeer vanop de opvangplaats wordt georganiseerd, en dit dus in aanvulling op de open en gesloten terugkeercentra.
• Voor het gebruik van microkredieten. Deze kunnen terugkeerders helpen in het opbouwen van een nieuwe toekomst in hun herkomstland en bieden tevens ook mogelijkheden voor de economische vooruitgang in die landen.
