Gelukkige verjaardag CD&V !!!

CD&V viert zaterdag in Kortrijk zijn tiende verjaardag. Ik had de bijzondere eer in 2001 voorzitter te zijn op het congres waar die nieuwe partij werd geboren. Het werd een bijzonder congres met heel veel enthousiasme. Als voorzitter van dat congres maakte ik een zeer bijzondere driedaagse mee, waar het platform werd gebouwd van een nieuwe staatspartij, en waar we onze pijlers Christen Democratisch en Vlaams nog eens goed verstevigden.

Het begon met een telefoontje van Stefaan De Clerck die mij, op aanraden van Jo Vandeurzen , opbelde met de vraag of ik het congres waarop de nieuwe CD&V zou geboren worden niet wilde voorzitten? Het was eigenlijk niet eens een vraag die me tien jaar geleden werd voorgeschoteld. Het was eigenlijk zo'n vraag waarop je geen 'neen' mag zeggen, of toch geen 'neen' wordt verwacht. 'Nahima, grijp je kans, die kans krijg je nooit meer', zeiden partijvrienden me na het telefoontje van voorzitter Stefaan De Clerck om in zijn Kortrijk de nieuwe CD&V mee op de sporen te zetten. En of het een fantastisch congres werd, met een voor mij ongelooflijke ervaring! Voor de lancering van de nieuwe naam CD&V, had Stefaan De Clerck lang geheimzinnig gedaan over dat bijzondere teken, de &. Het heette de Ampersand, en het duidde volgens onze voorzitter op de 'verbondenheid' tussen alle lettertekens van de nieuwe naam Christen Democratisch en Vlaams. Voor mij was die 'verbondenheid' ook manifest aanwezig op het congres zelf. Duizenden christen-democraten toonden er in Kortrijk tot wat ze samen in staat zijn als ze de schouders zetten onder een project waarin ze geloven.

Een jonge ploeg

Ik had tot dan nog geen nationale ervaring in de partij, was wel jaren actief geweest op het kabinet van Vlaams minister van Welzijn, Wivina Demeester  , was nadien door Stefaan De Clerck wel aangeduid als stafmedewerker grootstedenbeleid, maar de voorzittershamers op zo'n uniek congres - de geboorte van een nieuwe partij - was toch iets helemaal anders. Ik was in de weken die de voorbereiding van de bijeenkomst voorafgingen, dan ook behoorlijk nerveus. Stefaan De Clerck had op dat ogenblik echter een bijzonder nieuw en jong team om zich heen verzameld. Aan mijn zijde kon ik op de jonge Wouter Beke rekenen als een onwaarschijnlijk knappe voorzitter van de congrescommissie. Hij stak een stevig handje bij in de voorbereiding van de congresteksten, liet toen al voelen wat hij in zijn mars heeft. En ik voelde vooral dat de partij in haar nieuwe gedaante rotsvast zou geloven in nieuw, jong talent. Op één van de 'statieportretten' uit die periode zie je ons dan ook pronken naast de voorzitter. Ons dat waren naast mezelf : Wouter Beke, Joke Schauvliege, Tom Dehaene, Hendrik Bogaert, Roel Deseyn en Inge Vervotte. Jammer, zeer jammer dat Inge ons nu politiek verlaat, maar ik ben er zeker van dat we nog op haar kunnen blijven rekenen en dat ze goed en vooral belangrijk werk zal verrichten voor de ganse zorgsector, wat ze als minister van Welzijn ook al deed.

Kortrijk was de geboorte van een nieuwe partij, maar de partijleden hielden wel vast aan wat hen tot dan groot had gemaakt en wat het waarmerk is van onze groep: discussie en debat. En liever eerst een hard debat binnenskamers, om nadien eensgezind naar buiten te komen dan achter gesloten deuren alles blauwblauw te laten om nadien op de bühne met mekaar te rollebollen. Het maakte dat we tot vlak voor de start van het eigenlijke congres nog stevig met mekaar in de clinch gingen over diverse heikele thema's: het homohuwelijk, migrantenstemrecht, ... Vinnige gesprekken die zich tot in Kortrijk zelf voortzetten, net voor we met die nieuwe partij aan de startlijn stonden zeg maar.

Migrantenstemrecht

Ikzelf hechtte bijzonder veel belang aan het thema 'migrantenstemrecht'. Dat lag niet makkelijk in de partij. Tijdens het congres heeft men gestemd voor het homohuwelijk maar tegen het migrantenstemrecht. Na een heftig debat beslisten we samen over dit punt. Ons standpunt was en is dat het stemrecht in eerste instantie het recht is van een Belg, dat daardoor de politieke participatie op alle niveaus kan gebeuren en niet beperkt blijft tot het lokale en dat de Belgische nationaliteit écht meer is dan een vodje papier. Het is de bekroning van een integratieproces, een opneming in een gemeenschap. Dezelfde logica kan je vinden in het recente wetgevend werk zoals bijvoorbeeld mijn wetsvoorstel op de verstrenging van de snel Belgwet en mijn goedgekeurde wetsvoorstel over gezinshereniging. De extra voorwaarden zijn niet gericht tegen solidariteit, tegen openheid maar zijn gericht op een opname in de maatschappij. Voorwaarden opdat de "nieuwe burger" zich optimaal kan integreren en zich goed kan waarmaken in België.

Zowel qua sfeer als qua inhoud werd het een sterk congres. CD&V zat dan wel niet meer in de regering, maar je voelde gewoon dat in Kortrijk een basis, een platform werd gebouwd om opnieuw naar de top te gaan. Wat we enkele jaren later dan ook waarmaakten.

Inzet voor de gemeenschap

Onder Wilfried Martens en Jean-Luc Dehaene werd veel verwezenlijkt, zeer veel. Zij waren het die stap per stap ons land bracht bij de euro, bij gezondere overheidsfinanciën en staatshervormingen. Op beleidsvlak werd er sterk gepresteerd en daar mochten we eind jaren '90 trots op zijn. De zaak Dutroux en de Dioxinecrisis creëerde echter een breuk tussen overheid en burger. De burger geloofde niet meer in de "oude gang" van zaken waarbij beleid werd gevoerd vanuit een discreet opererende regering. De "nieuwe burger" was vragende partij voor een meer open bestuur. De burger was verward, hij wist niet meer waarvoor al die partijen stonden en vroeg antwoorden.

Deze noodkreet heeft men binnen de partij begrepen en het ideologische congres van 2001 was er het gevolg van.  

De CVP heeft bij de uitbouw van zijn partijprogramma zich steeds kunnen beroepen op het principe van het "personalisme". Maar wat wou dit nu ook weeral zeggen? Waar stond het en staat het nu nog voor ?

Het personalisme beschouwt elk individu als een mens tussen de mensen. Ieder is eigen en uniek met zijn persoonlijke rechten, maar deze vloeien voort uit de mogelijkheden gecreëerd door een gemeenschap. Je inzetten voor de gemeenschap is je dus ook inzetten voor je eigen rechten, je eigen welzijn, je eigen "goed gevoel". Dit werd nogmaals benadrukt tijdens het congres. Christen-Democratie is al zeer lang het confessionele ontgroeid, het richt zich niet uitsluitend op de parochie van de gelovigen; het richt zich eerder naar de vorming, bestendiging en verdieping van een gemeenschappelijk gevoel, een warm gevoel. Een gevoel van geborgenheid, onder de kerktoren, langs landelijke wegen maar ook in stedelijke woonwijken. Een gemeenschap overstijgt namelijk religie, huidskleur of overtuiging, het is de ander behandelen zoals je zelf behandeld wil worden. Respect is de leidraad.

Een visie van verantwoordelijkheid tegenover de gemeenschap én respect tegenover de persoonlijke situatie van het individu dat steeds op de achtergrond aanwezig is in de vele wetsvoorstellen , wetsontwerpen, decreten, besluiten en ordonnanties die het palmares van mening CD&V-mandataris telt.

Staatshervorming

Daarnaast kwamen er ook concrete vragen aan bod, vragen die blijven doorwegen op het huidige beleid en partijstandpunten. Ook is op dit congres onze visie op een toekomstige staatshervorming op punt gesteld. Het doel daarbij is een confederaal België bestaande uit de verschillende gemeenschappen en gewesten, een model gedragen door de CD&V en toen overigens gesteund door de NV-A waarbij de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde wordt gesplitst conform het grondwettelijke arrest en de bevoegdheidsoverdracht van het federale niveau naar de gemeenschappen en gewesten wordt voortgezet.

Een standpunt dat we meenemen naar de regeringsonderhandelingen en waarvan we niet willen afwijken.

Gelukkige politica

Toen ik bij het afsluiten van het congres in Kortrijk samen met voorzitter Stefaan De Clerck en collega Wouter Beke de taart aansneed van de nieuwe partij, voelde ik me dan ook een gelukkige vrouw, een gelukkige politica. De voorzitter zelf bezegelde dat geloof in een nieuw elan in de finale van het congres nog met een ronduit schitterende speech, in een grote ambiance.

Een half jaar later werd ik samen met Hendrik Bogaert verkozen tot ondervoorzitter van die nieuwe partij. Ja, we zouden eerst nog een moeilijke verkiezing tegemoet gaan in 2003, het jaar waarin ik voor het eerst verkozen werd in het federaal parlement, maar een jaar later met Yves Leterme aan het roer liet CD&V zien dat ze terug van weggeweest was. En ja, we hadden en hebben nadien nog moeilijke periodes doorgemaakt, maar in Kortrijk hebben we wel een vernieuwde partij op de sporen gezet, trouw aan haar christen-democratische en Vlaamse beginselen, maar wel steeds bereid om zich aan te passen aan de noden van de samenleving.

 In Kortrijk hebben wij CD&V een Guldensporenslag gewonnen. Ik ben fier op het werk van de voorbije tien jaar. Daarom nodig ik iedereen uit om dit op 27 augustus samen met ons te komen vieren Daarom nodig ik iedereen uit om dit op 27 augustus samen met ons te komen vieren in datzelfde Kortrijk met "10 jaar CD&V". Hier kan u het programma vinden. 

Gelukkige verjaardag CD&V !

Hier kan u nog eens sfeerbeeld vinden van dit congres