Uitbreiding systeem sociale derde betaler kan veel ellende voorkomen

12-01-2010

12-01-2010

De gelijke toegang tot gezondheidszorg is een basisrecht. Maar door de soms hoog oplopende facturen komt dit recht steeds meer in het gedrang voor een groot aantal mensen. Vooral diegenen met een laag loon of een beperkte uitkering en heel wat chronisch zieken komen in moeilijkheden. Het voorschieten van de kosten voor de eerstelijnszorg blijkt dan zo'n hoge drempel dat bepaalde behandelingen worden uit- of zelfs afgesteld waardoor grotere en soms blijvende gezondheidsschade dreigt. En uiteindelijk zowel voor de patiënt als de overheid de kosten verder oplopen. Het systeem van de sociale derde betaler biedt een uitweg uit deze vicieuze cirkel. Ik krijg in de Senaat brede steun voor mijn voorstel in die zin. Ik vraag Minister Onkelinx om alvast een pilootproject te lanceren.

Het systeem van de derde betaler zorgt ervoor dat de patiënt geen grote som meer moet voorschieten: de patiënt betaalt enkel het remgeld en de verzekeringsinstelling keert het vereiste bedrag rechtstreeks uit aan de zorgverlener. Het huidige systeem is echter erg ingewikkeld met een aantal verplichte toepassingsgevallen, een paar verboden en ook nog facultatieve toepassingen. Verboden gevallen van de derdebetalersregeling voor huisartsen zijn bijvoorbeeld raadplegingen, huisbezoeken en adviezen.

Op deze verboden gevallen bestaat een uitzondering. Die wordt toegestaan met de bedoeling de toegang tot de verzorging niet te verhinderen voor personen voor wie de voorafbetaling van de kosten een obstakel vormt. Dit wordt dan de sociale derde betaler genoemd. Dit systeem wordt niet zo vaak toegepast omdat het kampt met de nodige obstakels, zoals de administratieve overlast, het stigma dat op de patiënt rust die zelf het initiatief moet nemen en die afhangt van de willekeur van de zorgverlener die de toepassing ervan kan weigeren. Zowel vanuit de hoek van de zorgverleners, ziekenfondsen als patiënten zijn kritische reacties te horen op het huidige systeem.

Daarom heb ik een initiatief genomen om dit systeem beter op punt te laten stellen en ook uit te breiden en dit via een project te lanceren door Minister Onkelinx. Het is de bedoeling om alle betrokken partijen samen te brengen, van huisartsen over tandartsen en (patiënten)verenigingen tot mutualiteiten.

Bedoeling is vooral het systeem van de sociale derde betaler uit te breiden naar bepaalde doelgroepen die er een automatisch recht moeten op krijgen. Denken we bijvoorbeeld aan rechthebbenden van OMNIO, de verhoogde tegemoetkoming, het zorgforfait en personen die recht hebben op financiële hulp wegens een handicap, of ook aan chronisch zieken. De problemen waarmee de zorgverlener tot nu toe geconfronteerd werd, moeten in dit project ook worden aangepakt.

Er is nood aan een administratief eenvoudig en transparant systeem zodat de patiënt niet langer keer op keer zelf de vraag naar de toepassing van de sociale derde betaler moet vragen, maar dat dit automatisch wordt toegekend via vermelding op SIS-kaart of ziekenfondsklever. De communicatie moet zoveel mogelijk via elektronische weg gebeuren. De betaling door de verzekeringsinstelling aan de zorgverlener dient zo snel mogelijk te verlopen.

Het project moet na afloop uiteraard worden geëvalueerd, waarna de wetgeving definitief kan worden aangepast en overal worden toegepast.

Vorige week kreeg ik voor mijn resolutie brede steun in de Senaatscommissie Sociale Zaken. Naar alle verwachting zal dit ook morgen het geval zijn bij de definitieve stemming in de plenaire vergadering.

Dit voorstel komt ook tegemoet aan een van de eisen die Welzijnszorg vorig jaar formuleerde in het kader van haar campagne "Armoede schaadt de gezondheid"  en die door ruim 100.000 mensen werd ondertekend.

Lees hier meer.