30-04-2015
In België lopen 1,6 miljoen mensen het risico om in armoede terecht te komen. Zij moeten rondkomen met een inkomen onder de Europese armoededrempel. Die ligt op 1.074 euro per maand voor een alleenstaande en 2.256 euro voor een gezin met twee volwassenen en twee kinderen.
Iedere persoon in armoede is er één te veel, want het gaat telkens om iemand die de eindjes op het einde van de maand niet aan elkaar geknoopt krijgt. Voor hen blijven we de strijd tegen armoede aangaan. Maar een eenvoudige oplossing bestaat niet. We moeten op alle fronten tegelijk werken: inkomen, werk, eerlijke fiscaliteit, onderwijs, huisvesting, …
Dat vergt een globaal plan voor armoedebestrijding. Daarom werkte ik een resolutie uit met voorstellen op diverse domeinen. Ik ben tevreden dat mijn resolutie aan de agenda staat in het federaal parlement. We hoorden intussen mensen van het terrein en binnenkort bespreken en stemmen we erover.’
Armoede als sluipmoordenaar
Armoede slaat toe bij personen die het niet zien aankomen: je werk verliezen door herstructurering, langdurig ziek worden, arbeidsongeval, …
Ongeveer 46% van de werklozen leeft in armoede. Werk is de belangrijkste buffer tegen armoede. Inzetten op het op maat begeleiden van werklozen naar werk, het aanbieden van aangepaste opleidingen en het creëren van meer jobs is nodig. Volgens het Planbureau zijn de lastenverlaging en andere regeringsmaatregelen goed voor 28.000 extra jobs bovenop de normale economische groei. In totaal komen er dan 140.000 jobs bij de komende vier jaar.
Ook mensen die leven van een een uitkering of pensioen kunnen in armoede terecht komen. Daarom trekken we de minimumuitkeringen op tot boven de Europese armoedegrens. Het is de eerste keer dat deze ambitieuze doelstelling zwart op wit in het regeerakkoord staat. De regering voorziet 1,5 miljard euro om de komende jaren de laagste uitkeringen en pensioenen te verhogen. Alle minima stijgen met 2%, het vakantiegeld voor personen in invaliditeit stijgt zelfs met 50% naar 468 euro.
Armoede als gezondheidsvijand
Wie de eindjes niet aan elkaar kan knopen, is vaak slecht gehuisvest, bespaart op verwarming, eet minder goed en is vaker ziek. Toch stellen mensen in armoede hun doktersbezoek vaak uit omwille van de kosten.
Daarom pleit ik in mijn resolutie voor het garanderen van kwaliteitsvolle en betaalbare gezondheidszorg. Dit kan door transparante tarieven in ziekenhuizen, betaalbare geestelijke gezondheidszorg, verplichte derdebetalersregeling bij huisartsen, het beperken van ereloonsupplementen, ...
Mensen in (kans)armoede nemen niet altijd hun rechten op. Diegenen die het hardst nood hebben aan een bepaalde toelage, korting of begeleiding, vinden vaak de weg ernaartoe niet. Daarom pleit ik voor het automatisch toekennen van zoveel mogelijk rechten, bijvoorbeeld de Inkomensgarantie voor Ouderen, het sociaal telefoontarief of de studietoelagen.
Lees hier mijn volledige resolutie armoede
