20-12-2019
Soms is het echt wel nodig dat een mens niet alleen denkt, maar ook zegt ‘Tot hier en niet verder, hier zet ik mijn hakken nu eens echt in het zand.’ Ik ben tot dat moment gekomen na een incident dinsdagavond in de Antwerpse gemeenteraad.
De feiten. Een gemeenteraadslid van het Vlaams Belang, schoffeert collega Hicham El Mzairh om zijn Marokkaanse afkomst, en presteert het zelfs om nadien op de sociale media een geloofsovertuiging als de islam nog eens te stigmatiseren als bron van alle maatschappelijke problemen in ‘onze’ samenleving.
De tussenkomst van het betrokken raadslid werd achteraf veroordeeld door de rest van de Antwerpse gemeenteraad, min de evidente fractie die zich van geen kwaad bewust is. En nu roept collega-fractievoorzitter Wouter Van Besien iedereen op om voortaan niet meer in politieke debatten te verwijzen naar de afkomst van een raadslid. Dat lijkt me nogal evident, net zoals het even evident is dat die ene fractie daarmee niet akkoord zal gaan.
Toch ga ik hier en nu ook eens zondigen op die evidentie over het niet noemen van die origine. Ik, Nahima Lanjri, ben kind van ouders die half jaren zestig naar Vlaanderen migreerden om hier een betere toekomst te bouwen voor zichzelf en hun kinderen. Ik, Nahima Lanjri, heb als kind, tiener en jongvolwassene mijn weg gezocht in ‘onze’ samenleving. Dat was met vallen en opstaan. Maar ik ben wel trots op het parcours. Net zoals ik trots ben op mijn roots, fier ben op mijn ouders, en meer dan blij ben om mijn kind dat geboren werd uit een gemengde relatie met een autochtone Vlaming.
Ik wil hier nog eens heel duidelijk mijn afkomst etaleren omdat ik het meer dan beu ben dat al wat niet past in hun Vlaamse ideologie gestigmatiseerd wordt, aangeduid wordt als bron van het kwade.
Ik wil die Marokkaanse roots nog eens etaleren, omdat ik almaar meer een afglijden van onze samenleving zie naar een woordgebruik dat echt angstaanjagend is. En dat woordgebruik is nog maar het topje van de ijsberg. De gedachten die erachter verschuild zitten, zijn vaak nog schrikwekkender.
Op Zwarte Zondag 1991 nam ik met een aantal vrienden het initiatief om een protestbeweging op te richten. We ondernamen en hadden succes binnen onze actie, die erop gericht was ons uit dat verdomhoekje te halen. Ik ga het ‘Zonder Omwegen’ zeggen, en daarmee verwijs ik graag naar de titel van mijn boek. Zondag 26 mei 2019 was niet minder erg dan Zwarte Zondag 1991. Wél integendeel.
Het wordt meer dan tijd dat er een nieuwe burger- en protestbeweging komt. In de jaren dertig dachten we ook dat het allemaal wel zo’n vaart niet zou lopen. Maar ook dat verhaal begon met stigmatisering en uitsluiting.
Ik heb er genoeg van. Daarom zeg ik het nog een keer: ja, ik heb Marokkaanse roots, et alors? Ik ben wie ik ben, ben hier geboren en getogen en ben Belg. Ook al heb ik de dubbele nationaliteit, iets waar ik overigens niet voor gekozen heb en wat voor mij ook niet hoeft. Op een paspoort staat alleen je formele identiteit, niet je echte ik.
Misschien moeten we in de volgende gemeenteraad eens beginnen met wél allemaal onze roots te etaleren op een bordje. West-Vlaams, Oost-Vlaams, Nederlands, uit de Seefhoek, uit Zurenborg, Sinjoor, Pagadder, het mag van mij allemaal gezegd en geëtaleerd worden. Niemand moet zijn afkomst verloochenen, niemand moet zijn afkomst verzwijgen om volwaardig te kunnen meedraaien in ‘onze’ samenleving. En daarna zullen we evident afspreken dat we mekaar nooit meer stigmatiseren op onze origine, maar dat als een rijkdom van jewelste zien. En hard protesteren op wie die rijkdom bewust keldert, met een zeer duistere, zwarte politieke agenda.
Lees hier mijn opinie in Gazet Van Antwerpen.
