08-07-2011
Deze week is in de commissie Binnenlandse Zaken mijn wetsvoorstel met betrekking tot het verbod op opsluiten van minderjarigen in gesloten opvangcentra goedgekeurd.
Met de goedkeuring van dit wetsvoorstel wordt een nieuwe weg bewandeld naar een effectief én humaan uitwijsbeleid. Het gebruik van gesloten opvancentra is niet noodzakelijke effectief, het is vooral duur. Verder zijn experts het erover eens dat de gevolgen van een opsluiting voor kinderen op medisch en psychisch gebied rampzalig zijn. Het heeft een nefaste invloed op hun lichamelijke en psychische ontwikkeling. Kinderpsychiater Peter Adriaenssens wees meermaals op de negatieve psychologische gevolgen van opsluiting van kinderen. Verschillende organisaties spraken zich uit tegen een verdere opsluiting: Vluchtelingenwerk Vlaanderen, Amnesty International, Caritas International, de Liga voor de Mensenrechten, ... . Met deze richtlijn verdwijnen we ook uit het lijstje van EU-lidstaten die de EU-opvangrichtlijn faliekant aan hun laars lappen.
De personen op wie het slaat zijn zeker en vast niet meer asielzoekers die hier allang verblijven, illegaal geworden zijn en in afwachting van hun verwijdering in detentie gehouden worden. Het gaat steeds meer om asielzoekers die aan de grens de toegang tot het grondgebied geweigerd wordt en opgesloten worden om ze te kunnen terugleiden, de zogenaamde Dublin-gevallen (cfr.de Dublinprocedure).
Met dit wetsvoorstel zijn we alvast al een stap verder. Gezinnen met minderjarigen zullen niet meer in een gesloten opvangcentrum komen maar zullen doorstromen naar meer open systemen. Enkel al ze niet de voorwaarden respecteren zullen ze opnieuw in een gesloten opvangcentrum worden opgevangen.
Voor diegene die nu denken: "als je ze uit een gesloten centrum laat vertrekken, dan verdwijnen ze toch gewoon in de illegaliteit ?" Wel dit klopt maar wel maar voor een heel klein stukje. Indien de Europese Richtlijn niet wordt omgezet, blijft onze asielprocedure onderhevig aan Europese rechtspraak (lees veroordelingen) dewelke heel ons asielbeleid in vraag kan stellen met directe gevolgen voor alle in behandeling zijnde dossiers. Verder zijn de landen die gebruik maken van de open opvangcentra sterk te spreken van de weg die ze hebben bewandeld. Om de uitstroom naar de illegaliteit tegen te gaan garandeert de overheid ondersteuning bij de terugkeer en maakt men gebruik van een borgstelling als stok achter de deur. Minder duur, humaner en een snellere terugkeer is hun ervaring.
Het principe dat ik wil volgen is dat we deze gezinnen de vrijheid gunnen, maar dan wel onder voorwaarden. Volgt men niet de voorwaarden, dan valt de persoon terug in het systeem van de gedwongen terugkeer, maar dan heeft hij dit eerder aan zichzelf te wijten dan aan de rigide regels van de Belgische Staat. Dit is het verschilpunt tussen mijn wetsvoorstel en dat van Groen en de PS. Zij zijn voorstanders van een verbod op het opsluiten van minderjarigen in gesloten instellingen zonder stok achter de deur.
Hier kan u nog het originele wetsvoorstel vinden.
Hier kan u nog de reactie vinden van unicef op het wetsvoorstel en hun policy paper betreffende de materie.
Hier kan u nog een artikel vinden van de GVA betreffende het wetsvoorstel
