12-03-2018

Ik ben sinds enkele weken aangesloten bij Antwerp Athletics, een atletiekclub in Deurne, in het nieuwe Park Groot Schijn, straks een mekka voor sporters. Niet dat ik nu alsnog de ambitie heb om toptijden op de atletiekpiste te realiseren, laat staan Belgische of wereldrecords aan te vallen in mijn leeftijdscategorie. Daar gaat het niet om, sportieve prestatiedrang is mij vreemd.

Kern van de zaak is wél dat ik een middel zocht om een beetje meer balans te krijgen in die verschrikkelijke, moordende en blijkbaar onontkoombare maatschappelijke ratrace waarbij we constant de tijd blijken achterna te lopen, en almaar weer gewrongen zitten in het denkpatroon dat we én de perfecte carrière, én de perfecte gezinssituatie én het perfecte privéleven moeten bereiken. Dat is – om in atletiektermen te blijven – een hinkstapsprong/triplesault om U tegen te zeggen. Uiteindelijk verlies je die strijd om de perfectie toch.

Maar, een streven naar is op zich al een mooi iets. Laat ons zeggen dat deelnemen aan die poging tot meer balans, belangrijker is dan winnen. En vandaar de eerste stappen op de atletiekpiste. Het programma heet ‘Start to run’ en bewijst al jaren internationaal zijn nut. Kort gezegd: je leert lopen. En net zoals bij een kind dat zijn of haar eerste stapjes zet, gaat het in deze om inderdaad wandelen, lopen, wandelen, lopen, recupereren, opbouwen. Onder begeleiding leren looppassen te zetten

Als goed gevonden lokker zegt de organisatie dat je binnen de zoveel weken in staat bent om evenement A, evenement B of evenement C af te werken. Een marketingconcept dat werkt, en waarmee ook niets mis is.

Ik dus op de looppiste én in de club. Als buddy koos ik mijn dochter Noor (15). Ook zij is tuk op een portie sport, en het adagium met twee kan je meer dan alleen, is ook hier van tel.

Antwerp Athletics is een club die draait op vrijwilligers. En of die gedreven zijn, met voorzitter Peter Fischer op kop. Alle trainingen, alle beslommeringen : Peter Fischer. Steeds opnieuw is hij van de partij, steeds opnieuw montert hij de groep op.

Het beginnend loopgezelschap is bont. Vrouwen en mannen van alle leeftijden, alle formaten, alle accenten, alle outfits. Diversiteit op de atletiekpiste tot-en-met. Ik ben ondertussen stilaan in de fase van het enthousiast zijn gekomen. Wetenschappers stellen dat in de hersenen een reactie ontstaat en zogenaamde natuurlijke energiepillen in je vrij komen bij het sporten. Ik moet dat nog concreet zien, maar wij zijn onderweg.

Wat is: tijdens die loopstondes geen gepieker over professionele of andere bekommernissen. Er zijn de benen, er zijn de loopsloefen, er is het gezelschap, er is de coach, en weg zijn we. Twee keer per week een half uurtje tot drie kwartier. Uitgezet in het totaal aantal uren op een week – 168 uren – is dat nauwelijks 0,89%. Minder dan een procent dus voor het Zen-maken van geest en het werken aan de lichamelijke conditie, essentieel onderdeel in het functioneren.

En zo komt, dat ik al eens na een loopsessie in de sofa neervlij in mijn atletiekoutfit. Tot dusver vrij ongezien, maar met een good feeling.

’t Is goed op de atletiekpiste, ’t is goed onder de loopvrienden, ’t is goed bij Antwerp Athletics en Peter Fischer, ’t is goed in Start to run, ’t is goed voor geest en body. ’t Is Me Time.