archief - binnenlandse zaken

01-01-2010

10/14/10

Geschokt!

Ik kan niet anders dan geschokt zijn door de uitspraken van de Belgische aartsbisschop Léonard. Een ziekte als aids ‘gerechtigheid’ noemen is echt wel een kaakslag voor iedereen die actief bezig is met het voorkomen en bestrijden van deze vreselijke ziekte. De uitspraak van de aartsbisschop mist elke nuance, iedereen gaat over dezelfde kam.

 

De Kerk sluit zich met die stelling weer eens op achter haar muren, los van de hedendaagse samenleving. Als ze nog veel van zulke uitspraken produceert, maakt ze zich op de duur ook niet meer relevant voor de gelovigen.

 

Het doet me een beetje denken aan de kerkleiding die vorige eeuw zeer meewarig, laatdunkend, zelfs afkeurend neerkeek op het werk van pater Damiaan met de melaatsen, en hem zelfs stokken in de wielen stak. Pas jaren later werd het meer dan verdienstelijke, humanitaire werk van deze grootste Belg erkend.

 

Vandaag zijn tientallen organisaties bezig met het bestrijden van aids. Vorig jaar had ik het genoegen professor Peter Piot, pionier van de aidsbestrijding én hoge functionaris in die zin bij de Verenigde Naties, uit te nodigen in de senaat voor een colloquium rond aids dat ik organiseerde. Tijdens dat werkbezoek wees de professor nog eens op de vele facetten van het hiv-virus en vooral de omstandigheden waarin het opduikt. Het is lang niet alleen toe te schrijven aan ongecontroleerd seksueel gedrag, zoals de Kerk nu wil doen uitschijnen. Heel wat mensen – vooral in derdewereldlanden – raken ongewild besmet. Kinderen in prostitutie, kinderen die met aids worden geboren zijn maar twee van die ongewilde aids-slachtoffers.

 

De Kerk schoffeert ook de vrijwilligersorganisaties die vanuit een zeer christelijke – lees grote naastenliefde – inspiratie in de bres springen voor aids-slachtoffers of potentiële slachtoffers.

Zij verzetten in vaak bijzonder moeilijke omstandigheden zeer bijzonder werk. Ik denk bv. aan zuster Jeanne Devos in India.

 

Aartsbisschop Léonard is hiermee niet aan zijn proefstuk. Ook tegenover proefbuisbaby’s en over abortus heeft hij al ‘ongezouten’ zijn mening verkondigt. Dat mag, maar van een kerkleider verwacht ik wel iets anders.

 

Ik ben geen christen, heb een moslimachtergrond. Toch heb ik steeds de ‘christelijke gedachte’ ook hoog in mijn vaandel gevoerd. Dat is de reden dat ik bij CD&V ben en ook actief mandataris van ACW en als moslima met christelijk geïnspireerde mensen en organisaties bijzonder goed opschiet. Zo bv. werk ik al jaar en dag samen met Didier Vanderslycke (priester) die Kerkwerk Multicultureel Samenleven (KMS) oprichtte en die zich inzet voor de zwaksten in onze samenleving, o.m. mensen zonder papieren. Ik vind het dan ook bijzonder spijtig dat  monseigneur Léonard dit christelijk ideeëngoed, dat er één is van naastenliefde en inzet voor de zwaksten in onze samenleving, geweld aandoet. Ik hoop dat dit niet tot gevolg heeft dat iedereen over dezelfde kam wordt geschoren. Dat zou pas dom en onrechtvaardig zijn.  

 

Naar boven

08/31/09

Fietsers moeten zichtbaarder worden

Fietsers blijven nog al te onzichtbaar in het verkeer. Het dragen van fluoreflecterende kledij maakt een verschil. Toch laten heel wat fietsers nog altijd na om een eenvoudig fluojasje of ander reflecterend materiaal te dragen.

Daarom dient CD&V-senatrice Sabine de Bethune nu een wetsvoorstel in dat fietsers verplicht om fluoreflecterende kledij te dragen bij nacht of mindere zichtbaarheid overdag. Een regel die reeds geldt voor het aansteken van het fietslicht. Ik steun dit wetsvoorstel ten zeerste. Elk slachtoffer in het verkeer is er immers één te veel.

 

In 2007 kwamen in ons land 88 fietsers om, hoofdzakelijk jongeren (10) en senioren (44). In de periode 2003-2007 viel 30% van de jonge fietsdoden bij dageraad, schemering of nacht. Cijfers die er niet om liegen. We moeten er dan ook alles aan doen om het aantal fietsdoden en gewonden (926 zwaargewonden in 2007, bron: BIVV) verder naar beneden te krijgen. Het dragen van fluo-reflecterende kledij is daarbij een effectief middel. Een persoon met donkere kledij wordt in de dimlichten van een aankomende auto gezien tot op 20 meter, met heldere kledij tot op 50 meter en met reflecterend materiaal zelfs tot op 150 meter. Een auto die 90 km/u rijdt bij normale weersomstandigheden heeft 64 m nodig om tot stilstand te komen. Een fluojasje kan dus levens redden.

 

Met haar wetsvoorstel wil senatrice Sabine de Bethune het dragen van het fluojasje veralgemenen. Ze is ervan overtuigd dat het draagvlak voldoende groot is. Zo voerden begin 2009 de ouderraden van 22 scholen uit Kortrijk, Kuurne, Harelbeke en Zwevegem, samen goed voor meer dan 11.000 leerlingen, de XIU-actie die jongeren wil aanzetten een fluojasje te dragen. Tevens werd gepleit voor een wettelijke verplichting. De actie kreeg de volle steun van schooldirecties en stads- en gemeentebesturen. Ook tal van andere ouderraden, jeugdbewegingen, het BIVV enz. zetten reeds gelijkaardige sensibiliseringsacties op. Het fluojasje staat trouwens sinds begin 2007 in de wegcode: het moet bij autopech op de autosnelweg verplicht gedragen worden bij het uitstappen.

 

Sabine de Bethune wil de verplichting niet beperken tot kinderen en jongeren, maar doortrekken naar volwassenen. Ze lopen evenzeer risico in het verkeer en ze hebben een voorbeeldfunctie. Vooral adolescenten dreigen anders zo’n maatregel “kinderlijk” te vinden en er zich tegen af te zetten. Het mag geen symbool van volwassenheid zijn om het fluojasje niet te dragen.

 

Morgen trekken opnieuw tienduizenden met de fiets naar school. Tot hun basisuitrusting zou ook een goed uitgeruste fiets, inclusief fluojasje, moeten behoren.

 

Het wetsvoorstel van Sabine de Bethune werd mee ingediend door haar CD&V-collega’s Wouter Beke, Nahima Lanjri en Elke Tindemans. Uit andere partijen zegden reeds Berni Collas (MR), Vanessa Matz (CDH) en Christiane Vienne (PS) hun steun toe.

Naar boven

03/01/09

Kamperende ouders vragen om oplossing

Al enkele dagen verschijnen er in de media verschillende berichten over ouders die al enkele dagen of zelfs weken kamperen voor scholen om hun zoon of dochter in te schrijven voor het volgende schooljaar.

 

Al enkele jaren wordt hier door de media meer en meer aandacht aan besteed. We zien ondertussen dat ouders steeds vroeger postvatten aan scholen om toch maar zeker te zijn van een plaats voor hun zoon of dochter. Bovendien laten de ouders horen absoluut niet trots te zijn op deze manier van inschrijven, maar men laat hen uiteraard geen andere keuze.

 

Vorig jaar werd al geopperd om ouders uit de buurt voorrang te geven bij het inschrijven van hun zoon of dochter. Dit zal echter leiden tot de vorming van nog meer concentratiescholen. In kansarme buurten worden op deze manier zogenaamde zwarte schooltjes gecreëerd terwijl in de rijkere buurten blanke scholen komen. Dit kan toch niet de bedoeling zijn.

 

Het zou beter zijn indien men werkt met streefcijfers voor het aandeel autochtonen en allochtonen in elke school. De school moet immers een realistische afspiegeling zijn van de maatschappij, waar alle leerlingen welkom zijn. Als alle scholen min of meer dezelfde mix van leerlingen zouden kennen, dan zouden de wachtrijen zeker verminderen, terwijl nu het tegenovergestelde gebeurd.

Naar boven

Het gebrek aan controle op het overeenstemmen van de foto en de betrokken persoon bij de opmaak van de documenten zorgt ervoor dat daders van mensenhandel een gemakkelijk middel in handen hebben. Het gebeurt niet enkel bij mensenhandel, waarvoor veel geld wordt betaald, maar ook bij mensensmokkel uit humanitaire overwegingen. Men laat een paspoort maken voor neefjes, nichtjes, vrienden, kennissen allerhande met het document van het eigen kind. Het gebeurt niet enkel in andere landen – daar kunnen we ook weinig tegen doen – maar ook in België.

 

“De foto moet recent en gelijkend zijn en het is de taak van de gemeentebediende die belast is met de uitreiking van het document, de gelijkenis te controleren tussen de voorgelegde foto en het uiterlijk van het kind. Dat is ook de reden waarom de aanwezigheid van het kind verplicht is bij de aanvraag van het document”, zegt minister van Binnenlandse Zaken Dewael. Nochtans blijkt dat er in de praktijk toch iets schort en dat er, ondanks de huidige maatregelen en moderne middelen, nog misbruiken bestaan.

 

 

01-01-2010